מיט אן אומבאשרייבליכע צער און שרעקליכע טרויער נעמט כלל ישראל אויף די שרעקליכע בשורה וואס ווערט יעצט איבערגעגעבן פון די קארנעל שפיטאל אין מאנהעטן, נגדע הארז בלבנון, נשבה ארון הקודש, כ"ק אדמו"ר הרה"ק מסקולען זכר צדיק וקדוש לברכה איז נתבקש געווארן לישיבה של מעלה, בהאי קטירא איתקטיר, הוא הלך למנוחות ואותנו עזב לאנחות, אין די גאלדענע בליענדע יארן זייענדיג בלויז אכט און זעכציג יאר, זכר צדיק וקדוש לברכה לחיי העולם הבא.
דער רבי זכר צדיק וקדוש לברכה, הרב הקדוש רבי ישעי' יעקב בן הרב הקדוש רבי ישראל אברהם זכותם יגן עלינו, איז געווען דער עלטסטער זון און ממשיך דרכו בקודש פון הרה"ק מסקולען זי"ע, געפירט די עדה הקדושה א קנאפע פינף און א האלב יאר זינט די הסתלקות לשמי מרום פונעם טאטן זצ"ל, אבער פיל מער פון דעם איז געווען אינעם רבינ'ס רייכע לעבנס היסטאריע, צענדליגע יארן פון עבודת עבודה, צענדליגע יארן פון התמדת התורה, צענדליגע יארן פון השפעה פאר אידישע קינדער, צענדליגע יארן פון זיך אוועקגעבן פאר א צווייטן איד, און צו דעם אלעם צענדליגע יארן פון יסורים ומכאובים וואס דער רבי האט אלע יארן מקבל געווען באהבה ובחיבה.
עס איז שווער זיך צאמצוקלויבן, עס איז שווער אנצודייטן וואו אנצוהייבן, דער רבי איז געווען אן איש האשכולות, אן איש אשר רוח אלקים בו, א איד וואס האט געלעבט מיטן בורא כל עולמים, א איד וואס האט געלעבט פאר א צווייטן איד, א איד וואס האט נישט געוואוסט פון קיין זיך צו זאגן, א איד וואס איז געווען פרוש ומובדל מכל הבלי עולם הזה, און ממאס געווען אין יעדן היינטיגע זאך וואס האט נישט געשטימט מיט די פריערדיגע דורות.
דער רבי איז געווען דער גודר גדר ועומד בפרץ און לוחם מלחמת השם, אויפן אויסגעטראטענעם וועג פון זיין גרויסן טאטן האט ער לוחם געווען קעגן די היינטיגע נסיונות, די טעכנעלאגישע כלים וואס איז געווען זיין גרעסטע שונא, מקרב געווען אידישע קינדער לאביהם שבשמים, שומר געווען אויפן גחלת ישראל שלא תכבה, און מיט א ווארעמע גלעט און ליבליכע שמייכל באוויזן אריינצוברענגען טויזענטער אידן תחת כנפי השכינה.
די הסתלקות פונעם רבי'ן בטרם עת איז א שרעקליכע אבידה פאר אונזער דור, א אומבאשרייבליכע חלל וואס באטרעפט גאנץ כלל ישראל צוגלייך, א הימלשרייענדע טראגעדיע פאר אנשי שלומו עדת חסידיו ומעריציו, וועלכע האבן זיך נישט לאנג צוריק געטרייסט מיט דעם אדם הגדול וואס האט ממלא געווען מקום אביו, זייענדיג א ריכטיגער ברא כרעא דאבוה, מזה בן מזה, אבער אצינד דארף מען זיך ווידער זעצן אויף די ערד און קלאגן אויף די שרעקליכע אבידה שאין לה תמורה.
זכר צדיק לברכה שרייט זיך ארויס פון אלע גאסן, בכל מקום ועיר וואו די שווערע אבידה ווערט אצינד פארשפרייט, אידישע קינדער וויינען און קלאגן על האי שופרא דבלי בארעא, און גרייטן זיך ארויסצוקומען ברחובה של עיר אין די מאסן, אפצוגעבן דעם כבוד האחרון פארן צדיק יסוד עולם, באגלייטן דעם צדיק בדרכו האחרונה, און לאזן א טרער על סילוקו של צדיק בתוך כלל ישראל המבכים ומקוננים אן קיין טרייסט.
ויהי נועם נשבת במוצאי שבת
